Het eerste afscheidsmoment
Blijf op de hoogte en volg Claartje
23 September 2012 | Spanje, Málaga
Sinds gisteren ochtend woon ik nu alleen in mijn kamer. Barbara zit nu weer in het koude Duitsland.
Het is namelijk zo dat de meeste mensen die naar het Malaca Instituto komen maar voor 2 á 3 weken blijven en niet zo lang als Andrea en ik.
Niet alleen Barbara ging dus weg, maar ook veel van de mensen waarmee ik omging. Om toch een goed afscheid te hebben zijn we met een groep van tien uiteten gegaan in dit leuke restaurantje bij ons om de hoek: Virguerias. Dit is den Argentijns restaurant, dus de meeste mensen hadden gewoon een halve koe op hun bord liggen. Maar was, net als de tapas, erg lekker.
Daarna zijn we naar de strandbar gegaan om Salsa te dansen en in mijn geval, kijken naar Salsa. Hoewel het bij aankomst een heel saaie indruk gaf, en ik de neiging had om een rechtsomkeerd te maken, was het mega gezellig en het uitzicht en de cocktails waren geweldig. Iedereen wilde foto's maken, dus het leek net een fotoshoot, met als gevolg dat we meer dan 150 foto's hebben van deze avond. Ik heb zo erg gelachen dat ik pijn aan mijn wangen had.
Maar helaas komt er ook het moment van afscheid. Helemaal buiten adem en bezweet van het berg op klimmen zeggen we tot ziens en misschien zien we elkaar weer. Gelukkig maar dat facebook bestaat.
Barbara ging de volgende dag weg en nadat we gezamelijk ontbijt hadden, hebben we de koffer gewogen (wat er grappig was) en toen was het moment daar. Ze had voor Valerie bloemen gekocht, en Valerie mag dan wel klein zijn, maar ze heeft een mega hart. Oftewel, ze is in tranen uitgebarsten. Dat deed me zo denken aan mijn weekend met mam en dat ze volgende week komt, dat ik ook stil werd. Hoe zal dat dan gaan als Valerie na 2 weken al moet huilen en dat Andrea en ik na 6 maanden weg gaan???
Ik ga Barbara erg missen. Ze was een goede kamergenoot en heel enthousiast en aardig. En ja, ze leeft nog (moest ik erbij schrijven, want lijkt op begravenis speech).
Nu ben ik dus een week alleen en waarschijnlijk krijg ik zondag een nieuwe kamergenote. Of niet :P
Het is namelijk zo dat de meeste mensen die naar het Malaca Instituto komen maar voor 2 á 3 weken blijven en niet zo lang als Andrea en ik.
Niet alleen Barbara ging dus weg, maar ook veel van de mensen waarmee ik omging. Om toch een goed afscheid te hebben zijn we met een groep van tien uiteten gegaan in dit leuke restaurantje bij ons om de hoek: Virguerias. Dit is den Argentijns restaurant, dus de meeste mensen hadden gewoon een halve koe op hun bord liggen. Maar was, net als de tapas, erg lekker.
Daarna zijn we naar de strandbar gegaan om Salsa te dansen en in mijn geval, kijken naar Salsa. Hoewel het bij aankomst een heel saaie indruk gaf, en ik de neiging had om een rechtsomkeerd te maken, was het mega gezellig en het uitzicht en de cocktails waren geweldig. Iedereen wilde foto's maken, dus het leek net een fotoshoot, met als gevolg dat we meer dan 150 foto's hebben van deze avond. Ik heb zo erg gelachen dat ik pijn aan mijn wangen had.
Maar helaas komt er ook het moment van afscheid. Helemaal buiten adem en bezweet van het berg op klimmen zeggen we tot ziens en misschien zien we elkaar weer. Gelukkig maar dat facebook bestaat.
Barbara ging de volgende dag weg en nadat we gezamelijk ontbijt hadden, hebben we de koffer gewogen (wat er grappig was) en toen was het moment daar. Ze had voor Valerie bloemen gekocht, en Valerie mag dan wel klein zijn, maar ze heeft een mega hart. Oftewel, ze is in tranen uitgebarsten. Dat deed me zo denken aan mijn weekend met mam en dat ze volgende week komt, dat ik ook stil werd. Hoe zal dat dan gaan als Valerie na 2 weken al moet huilen en dat Andrea en ik na 6 maanden weg gaan???
Ik ga Barbara erg missen. Ze was een goede kamergenoot en heel enthousiast en aardig. En ja, ze leeft nog (moest ik erbij schrijven, want lijkt op begravenis speech).
Nu ben ik dus een week alleen en waarschijnlijk krijg ik zondag een nieuwe kamergenote. Of niet :P
-
23 September 2012 - 12:54
Natasja:
Hej Claartje
Leuk om weer te lezen hoe jouw weekje daar is geweest!
Zo te lezen heb je het aardig naar je zin, maar kijk je er ook wel weer naar uit dat mama bijna een weekendje komt! Gezellig hoor!
Weer een fijne week gewenst.
xxx Natasja -
25 September 2012 - 19:59
Oom Ot:
Intussen moet je bij alles wèl spaans proberen te spreken, natuurlijk. -
02 Oktober 2012 - 11:43
Tineke En Hein Haye:
Leuk Claar om over je leven in Spanje te lezen.
Wij zijn natuurlijk heel benieuwd hoe je het daar bevalt.
Heb je een goed logeeradres en begin je de taal al te snappen?
Het lijkt me een moeilijke taal.
Maar ja jongelui leren snel.
Van Ploon hoorden we dat je moeder je is komen opzoeken
Een goed idee ,was zeker erg gezellig.
Laat maar eens horen hoe het gaat.
Veel liefs van ons Hein en Tien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
